เมื่อนึกถึงประเทศจีนเรามักนึกถึงสิ่งที่เป็นที่สุด เช่น ประชากรมากที่สุด กำแพงเมืองยาวที่สุด พระราชวังใหญ่ที่สุด และที่สุดในอีกหลายเรื่อง แน่นอน เมื่อประชากรมาก จึงเลี่ยงการแก่งแย่ง แข่งขัน เบียดเสียดไม่พ้น ใครที่นิยมการท่องเที่ยวแบบชิลๆ ที่นี่คงไม่ใช่ตัวเลือก
แต่สำหรับคนที่ชอบโบราณสถาน ปักกิ่ง ถือเป็นจุดหมายที่ครั้งหนึ่งในชีวิตหนึ่งต้องมาเยือนให้ได้ ซึ่งก็สมกับที่ตั้งใจ เพราะปักกิ่งยังคงร่องรอยความเจริญรุ่งเรืองถึงขึดสุดทางศิลปวัฒนธรรมให้เห็น ควบคู่ไปกับความก้าวหน้าทันสมัย สมกับความเป็นมหานคร
จะว่าไปแล้ว ไทยกับจีน แม้จะห่างไกลในเรื่องของระยะทาง แต่ในเรื่องของศิลปวัฒนธรรม ความเชื่อ หรือแม้กระทั่งอาหารการกินกลับใกล้ชิดกับวิถีชีวิตของเรามากทีเดียว คนไทยเชื้อสายจีนในบ้านเราก็มีไม่น้อย เวลาไปเมืองจีนเลยไม่รู้สึกถึงความแตกต่างอะไรนัก แถมสมัยเด็กๆ ก็เป็นแฟนซีรีย์หนังจีน พูดมาเห๊อะ ... ราชวงศ์ ซ่ง ถัง หมิง หยวน ชิง องค์ชายสี่ (ไม่ใช่หมี่เกี๊ยว) จักรพรรดิคังซี เฉียนหลง ซูสีไทเฮา รู้จักหมดนั่นล่ะ
รูปที่ถ่ายมาดูไม่สวย นอกจากไร้วิทยายุทธ์ ตามสถานที่ท่องเที่ยวคนก็มหาศาล โดนเบียด โดนบัง แถมตาต้องคอยมองธง ตามกลุ่มให้ทัน เพราะถ้ามีใครหลงคงจะพากันเสียเวลาไปทั้งหมด การจะเลือกมุม เล็งมุม ลืมไปได้เลย กดชัตเตอร์แล้ววิ่งโลด
เป็นการเที่ยวชนิดที่เรียกว่า เที่ยวแบบโฉบ และ เฉี่ยว ดูนั่นนิด นี่หน่อย เวลาเห็นคนถ่ายรูปสถานที่ท่องเที่ยวในปักกิ่งได้สวยนี่ นับถือเลย