คำสารภาพของคนหลายมาตรฐาน

หลายวันก่อนมีโอกาสได้เข้าร้านเครื่องหนัง เรียกว่าถูกต้อนให้เข้าจะเหมาะกว่า เพราะปกติจะไม่ใช้เครื่องหนังที่ทำมาจากหนังสัตว์อยู่แล้ว ก็เลยได้แต่ดูอย่างเดียว

ไม่ได้คิดต่อต้านอะไร อาจรู้สึกถึงกลิ่นฉุนของหนังสัตว์บ้าง ก็เท่านั้น


แต่สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในความรู้สึกก็คือ เผอิญไปเห็นกระเป๋าสตางค์ หลากสี หลายแบบ
ติดป้ายว่าทำมาจาก หนังช้าง!!!



ความคิดแรก หนังช้างนั้นได้มาได้อย่างไร? ใครทำ? ใครใช้?

เพราะถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กว่า ช้าง เป็นสัตว์ประจำชาติ



ความคิดถัดมา แล้วทำไมถึงไม่รู้สึกตกใจกับสัตว์ประเภทอื่นๆ
ไม่ว่าจะเป็น จระเข้ งู ลูกวัว แกะ นกกระจอกเทศ ฯลฯ ที่ถูกถลกหนัง

ค่าของชีวิต มีความสำคัญ มาก น้อย แตกต่างกันด้วยหรือ



ความคิดถัดมา แล้วทำไมหนังบางอย่างเรารังเกียจ
งู จระเข้ ปลากระเบน ... กลัว ยอมรับว่าไม่ค่อยสงสารเท่าไหร่
แกะ ลูกวัว ... สงสาร ออกจะน่ารัก แต่ถ้าให้ใช้ก็ไม่รังเกียจ
ควาย หมู ... ยี้   ถ้าใครรู้อายเค้าตาย



ความคิดถัดมาอีก แล้วทำไมถ้ารังเกียจหนังควาย หนังหมู
แต่ทำไมชอบกิน แคบหมู

และความคิดถัดไปอีก เรื่อยๆๆๆๆ  จนรู้สึกว่าคิดมาก คิดทำไมเนี่ย
แต่ก็ทำให้รู้ว่า ตนเองนั้นเป็นคนมีหลายมาตรฐาน และในหลายๆเรื่องด้วย
รวมทั้งมีปัญหากับการให้คุณค่าของสรรพสิ่ง ตามที่มันควรจะเป็น


อะไรถูกต้อง ชอบธรรม อะไรทำได้ หรือทำไม่ได้
ขึ้นอยู่กับความเชื่อและทัศนคติของตนเองล้วนๆ
เรียกได้ว่า ติดอยู่กับมายาคติมากทีเดียว